Het vogeltje verlaat het nest!
Door: Nicolette
Blijf op de hoogte en volg Nicolette
29 Januari 2016 | Nederland, Cuijk
Ja en eindelijk was het dan zover: ik mocht verhuizen naar België! Vrijdag 15 januari ging ik al naar mijn kamer toe, of zoals ze dat in België noemen: naar mijn kot toe. Samen met papa en mama en heel veel spullen zijn we naar mijn kamertje gereden. We hadden wel slecht weer, want ineens sneeuwde het. Eenmaal op bestemming aangekomen, hebben we alles een plekje gegeven op de 10m2 dat nu van mij was. Daarna zijn we samen de stad in gegaan en zijn we uit eten geweest in een heerlijk en goedkoop Italiaans restaurant. Ik kende dat restaurant al, omdat ik daar met Oud en Nieuw met vrienden gegeten had.
Maar als je verhuist, komt er altijd een moment waarop ze je alleen achter gaan laten. 's Ochtends was het al huilen, omdat ik afscheid moest nemen van onze lieve, trouwe viervoeter. En natuurlijk van thuis: mijn vertrouwde omgeving. En eenmaal voor de deur van mijn kot lekte de kraan weer. Het is raar om altijd bij je ouders geweest te zijn en ineens afscheid van ze te moeten nemen. Het is wel een goed ding, want ik wist dat ik een leuke tijd tegemoet ging, maar tegelijkertijd is het toch wel eng en spannend, omdat het onbekend is. Ik had verwacht dat mijn ouders ook zouden huilen bij het afscheid, maar dat was niet het geval. Na een innige knuffel stapten ze de auto in, een zwaai van mij en ze waren weg. Gauw droogde ik mijn tranen en ging naar binnen toe. Het was maar goed dat ik dat deed, want in de keuken stond ineens een huisgenote die ik nog niet ontmoet had. Ik ging naar haar toe en stelde mezelf voor. Ik hoopte maar dat ik geen rode ogen had. Een aardige huisgenote, of zoals ze hier zouden zeggen: ze is een toffe.
Ik ging naar mijn kamer, bekeek mijn nieuwe thuis en heb er de eerste nacht doorgebracht. Over een paar dagen mocht ik weer terug naar huis met de trein om tentamens te maken op school. Op deze manier kon ik alvast wennen aan alles, zodat ik niet in een keer in het diepe gegooid zou worden. Dat vond ik wel fijn. Zo kon ik ons gezin nog een paar keer zien voordat ik 'voorgoed' weg zou blijven. In die paar dagen heb ik een andere huisgenoot ontmoet. Nu kende ik er al drie van de vijf (met mij erbij zijn we met zes). Hij was zo dol op drop en Wilhelmina pepermunt dat ik dat als verrassing uit Nederland meegenomen heb. Wat was hij blij, want in België zijn die er niet, of in niet zoveel varianten zoals bij ons. Lang leve de Hollandse snoepjes!
Maar als je verhuist, komt er altijd een moment waarop ze je alleen achter gaan laten. 's Ochtends was het al huilen, omdat ik afscheid moest nemen van onze lieve, trouwe viervoeter. En natuurlijk van thuis: mijn vertrouwde omgeving. En eenmaal voor de deur van mijn kot lekte de kraan weer. Het is raar om altijd bij je ouders geweest te zijn en ineens afscheid van ze te moeten nemen. Het is wel een goed ding, want ik wist dat ik een leuke tijd tegemoet ging, maar tegelijkertijd is het toch wel eng en spannend, omdat het onbekend is. Ik had verwacht dat mijn ouders ook zouden huilen bij het afscheid, maar dat was niet het geval. Na een innige knuffel stapten ze de auto in, een zwaai van mij en ze waren weg. Gauw droogde ik mijn tranen en ging naar binnen toe. Het was maar goed dat ik dat deed, want in de keuken stond ineens een huisgenote die ik nog niet ontmoet had. Ik ging naar haar toe en stelde mezelf voor. Ik hoopte maar dat ik geen rode ogen had. Een aardige huisgenote, of zoals ze hier zouden zeggen: ze is een toffe.
Ik ging naar mijn kamer, bekeek mijn nieuwe thuis en heb er de eerste nacht doorgebracht. Over een paar dagen mocht ik weer terug naar huis met de trein om tentamens te maken op school. Op deze manier kon ik alvast wennen aan alles, zodat ik niet in een keer in het diepe gegooid zou worden. Dat vond ik wel fijn. Zo kon ik ons gezin nog een paar keer zien voordat ik 'voorgoed' weg zou blijven. In die paar dagen heb ik een andere huisgenoot ontmoet. Nu kende ik er al drie van de vijf (met mij erbij zijn we met zes). Hij was zo dol op drop en Wilhelmina pepermunt dat ik dat als verrassing uit Nederland meegenomen heb. Wat was hij blij, want in België zijn die er niet, of in niet zoveel varianten zoals bij ons. Lang leve de Hollandse snoepjes!
-
02 Mei 2016 - 14:28
Paul Moors:
Nicolette,
Met veel aandacht heb ik je reisverslag gelezen. Ik kan me goed voorstellen dat je een traantje hebt moeten laten nu je de overstap van de vertrouwde wereld naar de voor jou nu nog onbekende wereld hebt moeten maken. Aan de andere kant ben ik ervan overtuigd dat jij snel je plekje aldaar zult vinden. Ik wens je daarbij alle succes van de wereld en ben zeer nieuwsgierig naar je bevindingen in het volgende verslag.
Paul Moors -
02 Mei 2016 - 19:26
Truus:
Mooi verhaal! En fijn dat je nog steeds geen spijt hebt van het uitvliegen. -
03 Mei 2016 - 08:05
Kees-Jan:
Hallo Nicolette,
Klopt het dat je dit al in januari geschreven hebt? Heb je een idee waarom wij dit nu pas zien? Ik ben benieuwd hoe je nu naar dit stukje kijkt: wat is er veranderd en hoe voel je je nu: nog blij dat je uitgevlogen bent?
Groetjes,
Kees-Jan -
03 Mei 2016 - 09:03
Ursula Hendriks:
Een mooi verslag. En ja wij huilden niet toen we afscheid van jou namen. Maar in de auto onderweg naar huis toe hadden we het er wel moeilijk mee. Inmiddels ben je alweer een paar kee thuis geweest. En nu ben je dan voor een ruime periode van 3 maanden weg. Dat is wel even moeilijk, maar goed voor jou. Hopelijk schrijf je snel weer verder op je blog. En ik ben erg blij met Facebook, app en Skype. Zodat we toch nog zeer regelmatig met elkaar praten. Geniet nog van de resterende tijd in Leuven. En vergeet niet om Brussel eens te bezoeken!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
